پیش بینی درمان با انسولین برای بیماران آسیایی، بر اساس ابتلا زود هنگام به دیابت نوع 2 و نمایه‌ی توده‌ی بدنی پایین تر
9 مه 2017- بر اساس آنالیز اطلاعات بدست آمده از پایگاه داده‌های هنگ کنگ، بالاتر بودن HbA1c اولیه و داشتن نمایه‌ی توده‌ی بدنی 18.5کیلوگرم بر متر مربع یا کمتر، برای بزرگسالان چینی که قبل از 40 سالگی به دیابت نوع 2 مبتلا می‌شوند، عوامل پیش بینی کننده ی شروع درمان با انسولین در طی بیش از 10 سال پیگیری، هستند.
دکتر Ronald C.W. Ma از بخش پزشکی و درمانی بیمارستان چینی در هنگ کنگ در نشست سالانه‌ی متخصصان غدد در آمریکا گفت: برخی از ویژ‌گی‌های افراد آسیایی مبتلا به دیابت، که از جمعیت اروپایی قابل افتراق است، شامل: ابتلا زود هنگام آنها به دیابت نوع 2 در سنین جوانی، داشتن BMI پایین‌تر و داشتن سابقه‌ی خانوادگی دیابت است، این موضوع نشان دهنده ی اثرات ژنتیکی بر اختلال عملکرد سلولهای بتا، در این افراد می باشد.
دکتر Ma وهمکارانش اطلاعات 7570 بیمار چینی مبتلا به دیابت نوع 2 را که در مرکز دیابت هنگ کنگ از سال 1995 تا 2007 ثبت شده بود، بررسی و آنالیز کردند. بیمارانتحت درمان با انسولین یا افرادی که در عرض مدت یکسال پیگیری، به تزریق انسولین نیازمند شدند، از این آنالیز‌ها حذف شدند. محققان به طور متوسط به مدت 9.3 سال همه‌ی بیماران را تحت نظارت قرار دادند و تمام بیمارانی را که در طی این مدت به تزریق انسولین نیازمند شدند، شناسایی کردند. زمان شروع تزریق انسولین برای تمام بیماران از طریق سابقه‌ی ثبت شده‌ی بیماران ردیابی گردید. محققان از آنالیز رگرسیون کاکس برای شناسایی عوامل بالینی پیشرفت بیماری به سمت درمان با انسولین کمک گرفتند. زمان درمان با انسولین، بنا به تعریف به اولین نسخه‌ی تجویز انسولین که برای مدت 6 ماه یا بیشتر ادامه داشت، اطلاق می‌شود. از میان این گروه از بیماران تعداد 2882 نفر در طول دوره‌ی پیگیری نیازمند به درمان با انسولین شدند.
Ma گفت: کسانیکه به سمت استفاده از انسولین پیش رفتند، جوانتر بودند، دیابت در آنها در سنین پایین تر آغاز شده بود(کمتر از 40 سال)، در زمان ثبت نام مدت زمان بیشتری به دیابت مبتلا بودند و طول مدت پیگیری آنها کوتاه‌تر بود. همچنین افرادی که نیازمند به درمان با انسولین شده بودند، دارای میانگین HbA1c بالاتری بودند و میانگین تری‌گلیسیرید و کلسترول LDL آنها بالاتر و مقدار کلسترول HDL آنها در شروع تحقیق پایین‌تر بود. همچنین احتمال ابتلا به عوارض دیابت نظیر نوروپاتی حسی، رتینوپاتی، آلبومینوری یا بیماری مزمن کلیوی در ابتدای تحقیق در این افراد بیشتر بود.
Ma گفت: نرخ پیشرفت به سمت درمان با انسولیندر افرادیکه BMI آنها کمتر از 18.5kg/m² بود به طور قابل توجهی بالاتر بود و تزریق انسولین برای این افراد تقریباً 5 سال زودتر از سایر گروه ها آغاز شده بود.
در تجزیه و تحلیل چند متغیره که در آن BMI به عنوان متغیر طبقه‌بندی در نظر گرفته شد، سن تشخیص، وضعیت کشیدن سیگار، بالا بودن HbA1c در ابتدای تحقیق، پایین بودن سرعت فیلتراسیون گلومرولی تخمینی، ابتلا به رتینوپاتی دیابتی و پایین بودن BMI در ابتدای تحقیق، به عنوان عوامل پیش بینی کننده مستقل برای پیشرفت به سمت درمان با انسولین معرفی گردید.
Ma گفت: BMI به عنوان یک صفت مستمر، یک عامل پیش بینی کننده‌ی مستقل برای تعیین نیاز به تزریق انسولین در مراحل بعدی بیماری نیست، با این حال، زمانی که ما از BMI به عنوان متغیر طبقه بندی استفاده کردیم، مجدداً احتمال شروع درمان با انسولین در طی دوره‌ی پیگیری، برای افرادی با BMI پایین، تقریباً 70 درصد افزایش داشت.
Ma هشدار داد که از این یافته‌ها ممکن است نتوان برای سایر اقوام استفاده کرد. با این حال، تجزیه و تحلیل‌های مقدماتی داده‌ها با استفاده از نقطه‌ی پایانی "وخیم‌تر شدن وضعیت قندخون" برای افراد سایر کشورها، از طریق آنالیزی مشابه در حال انجام است.
Ma گفت: ما همچنین، در حال بررسی بیومارکرهای ژنتیکی و سایر بیومارکرها، به منظور درک بهتر عوامل مرتبط با پیشرفت دیابت در جمعیت آسیایی هستیم.
منبع:
www.healio.com/endocrinology/diabetes/news/online/%7Ba395901f-a55a-4797-b750-6dfaab03bf2d%7D/early-onset-type-2-diabetes-lower-baseline-bmi-predict-progression-to-insulin-use-in-asians?page=2